Het verhaal:

Dit verhaal: het gebeurde in het westen.

Op welke dag in september het allemaal begon, joost mag het weten. Vanaf the house of the rising sun vertrok Miss Broadway op de fiets naar de busstop van waaruit zij zou verder reizen. Haar man roept haar nog na: send me a postcard darlin’ en ze is op weg. Even later hoort ze achter zich; ding dong digi digi dong en als ze zich omdraait ziet ze Rod en Buddy aan komen rijden alsof ze bezig zijn met een bicycle race.

 

Rod: Hello, I love you.

MsBroadway: ….

Rod:  Eh, parlez vous francais ?

MsBroadway:  Don’t ask me questions !

Rod:  I do, I do, I do, I do, I’ve been a bad boy.

MsBroadway:  Who are you ?

BuddyJoe: Ik bun moar een eenvoudige boerenlul.

Rod:  En ik ben the man with the child in his eyes.

MsBroadway:  Get off !

Rod:  Just like a woman, listen to what the man said !

MsBroadway:  We don’t talk anymore.

 

Deze manier van spreken komt u waarschijnlijk bekend voor. Buddy Joe ook, alleen wist hij niet meer van waar en wanneer. Zo fietsen ze een tijdje door, tot ….

 

BuddyJoe:  Hé, wat is dat voor een beautiful noise?

 

En inderdaad, the times they were a-changing. De brug waar ze op rijden stort met donderend geraas naar beneden. Another brick of the wall onder de brug had het begeven. Ze springen van hun bicycle en al struikelend belanden ze nog net aan de overkant. Daar staan ze dan, met small faces van de schrik.

 

MsBroadway:  Oh, wat een ramp.

Rod:  Crisis ? What crisis ?

 

En Buddy merkt terecht op:

BuddyJoe:  We were all wounded at wounded knee !

 

Ze staan vlak bij the zoo waar ze de vele animals gaan bekijken. Zo zien ze verschillende byrds zoals : eagles, drie gibbs die alle drie b.g. blijken te heten, een albatross, en vele catszoals de pussicat. Die grote hoeveelheid cats hing samen met het feit dat het dat jaar juist the year of the cat was. In de verte horen ze een auto aan komen rijden, er zitten twee beach boysin: duidelijk tourists. Rod houdt de don mercedes aan zegt :

 

Rod:  Ik heb een hole in my shoe, kunnen we meerijden ?

Dan verandert Rod in een gangster en slaat de twee buoys de hersenpan in, touch, tusk.

MsBroadway:  Mijn naam is haas …

Rod:  Geen gezeur, come on, drive my car.

 

En met de vlam in de pijp oftewel met 10 cc rijden ze even later op de long and winding road, in de VS noemen ze dat een autobahn. Buddie heeft bounties.

 

BuddyJoe:  One for me and one for you.

 

Maar toch ontstaat er geen paradise by the dashboard light, er zijn wel wat rumours. Miss Broadway is dit geruzie na een tijdje goed zat.

 

MsBroadway:  Kun je even stoppen, ik wil even een luchtje gaan scheppen.

Rod:  Well allright.

 

Ze loopt de weilanden in. Maar als ze after midnight nog niet terug is :

 

BuddyJoe:  Light up my eyes, het is niet more than a feelin’, maar ik heb reason to believe that she’s not there !

Ze gaan nu ook de auto uit en lopen het veld in, geen Miss Broadway !

Rod:  Daar, crazy horses; die rechtse dat is a horse with no name.

BuddyJoe:  Don’t stop, daar een message in a bottle. Follow me, come on right on.

 

Ze vinden het papier dat aan de kauwgomballenboom hangt en je weet het : every picture tells a story en zo ook deze. Met plastic letters staat er het volgende op geschreven: ‘Aan de old man, ben ik te min ? Dit is the last farewell, wees happy together !Ik vertrek naar surf city.’ En het is getekend met … lady d’Arbanville !
Er staat ook nog een PS-je onder : ‘Don’t forget to remember dat hengstenbal in the yellow submarine ..’ Rod begrijpt er niets van maar Buddy zijn gezicht wordt Deep Purple. Rod probeert Buddy wat op te peppen:

 

Rod:  Zo is het leven, trouwens wat heb je aan een wooden heart, a heart of stone; dat is wat je nodig hebt.

BuddyJoe:  Ach jij, jij hebt cocaine in your brain.

Rod:  Return to fantasy, reality fills fantasy.

BuddyJoe:  Hold you back.

Rod:  Sing for the day, het is only a fool.

 

Ze gaan on the road again en rijden van city tot city.

 

BuddyJoe:  Hé Rod, please tell me your plans.

Rod:  We gaan naar San Francisco.

BuddyJoe:  Ah, de stad van de San Fransiscan nights.

Rod:  Yes that’s right.

 

Ze komen er in de tijd van de harvest aan en gaan eerst deze big city bekijken.

Rod:  Hey, st. Peterkerk !

BuddyJoe:  En daar, dat moet the house of the king zijn.

Rod:  Woont daar nu onze queen ?

 

Ze bezoeken ook de fabriek waar ze de minitramp en de supertramp hebben uitgevonden. Omdat Ron zich al enkele dagen niet heeft geschoren mompelen de mensen al gauw van: Er is a new kid in town .. Ze zijn every day in action en iedere avond is het late again. Ze gaan o.a. naar het oogstfeest, verkleed als sultans of swing. With a little luck hou je deze easy livin’ wel vol maar voor Rod is het too much heaven …Ook voor hem comes a time dat hij moest zeggen: ‘ca plane pour moi’ maar hij had het verstand op nul en zag geen smoke on the water. Hij zong alsmaar door van: all you need is love for understanding. Diezelfde avond is hij overleden, hij had inderdaad cocaine in his brain.,Het was too much, too little en too late voor hem. De laatste woorden die hij sprak waren:

 

Rod:  O, I’d never be clever !

 

Na het maken van zijn testament was hij geen piece of the action meer, nee hij was bezig met het beklimmen van de stairway to heaven. En het enige dat we dan nog horen is … het geluid van stilte …

Nu zult u waarschijnlijk zeggen dat ik dit allemaal maar verzonnen heb, het tegendeel is waar ; ik was er namelijk zelf bij, buddy joe uit het tweede deel is niemand minder dan Mr. Spaceman uit het eerste, en Mr. Spaceman, … dat was ik …!

 

IT’S THE END