Het verhaal:

Op een dag in december 1963 staat de zeppelin of love op de airport van Boston. Mr. Spaceman is aan boord en leest in the book of dreams. Op het moment dat hij het boek neer legt komt lady d’Arbanville binnenstappen.

 

Lda: Good morning Mr. Spaceman, tell me: wanneer vertrekken we?

MrSpaceman: Good morning my little lady, eh maybe tomorrow maybe tonight.The answer my friend is blowing in the wind, take my hand and I’ll come running to you …

Lda:  I’m sorry sir, ich bin nicht wie du.

MrSpaceman:  Okay, save a place, you can leave your hat on.

 

De rust lijkt terug te keren, dit duurt echter maar kort want de deur gaat wederom open en deze keer komt Mick Musicman als een hurricane binnen stappen.

 

MrMusic: Hello hurray, lady in blue.

 

Ze was namelijk in een shocking blue gekleurde jurk gekleed. Ze voelt zich duidelijk gestoord want ....

 

Lda:  Listen to me Mr. Musicmaker, silence is golden.

MrMusic:  Okay, dream on.

 

Mick gaat zitten, pakt met zijn sticky fingers een sigaret en steekt die met een lucifer aan. Even later komt ook de laatste passagier, Lex Hardingen, binnen stappen.

 

Lex:  Hello how are you, wat een sounds of silence.

MrMusic:  Okay, let’s twist again.U hebt wat spicks and specks op uw jas mr. eh Sandman.

Lex: Yes, I’m a believer, dat is gekomen bij de pick nick afgelopen yesterday bij de bridge over troubled water.

MrMusic:  Hé wat leuk, was het deep water, of black?

Lex:  Ach wat zal ik zeggen, black is black maar ik moet zeggen : het was wel een easy livin’. Maar wat zie ik, only one woman? My name is Jack, hi hi hi.

MrSpaceman:  U heet zeker Mr. Pleasant: dance with the devil ! Mr. Spaceman, show me the waynaar de WC. Natuurlijk, daar is the way down.

 

Lady d’Arbanville verwijdert zich en zodoende zijn de mannen even onder elkaar. Ze praten over koetjes en kalfjes en …

 

Lex:  Mick jongen, no woman no cry !

MrMusic:  Ja, ze is trouwens niet too young to be married ?

Lex:  Oh very young.

 

Wat zij echter niet in de gaten hadden was dat onze lady d’Arbanville al een tijdje in de deuropening stond en zodoende het laatste deel van het gesprek heeft opgevangen.

 

MrSpaceman:  Oh, if i had words …

MrMusic:  What a difference does it make, vluchten kan niet meer.

 

Inderdaad, want juist op dat moment had de zeppelin of love zijn wings uitgeslagen en was opgestegen. Mick vindt het blijkbaar wat te donker want hij loopt naar het raam en opent de gordijnen.

 

MrMusic:  Hocus pocus, let the sunshine in. See see the sun.
(gaat weer zitten). Ah, a place in the sun.

MrSpaceman:  Stop stop stop, I’m blinded by the light.

MrMusic:  Mama mia, where have I been wrong ?

MrSpaceman:  Ik heb wat last van mijn window of my eyes.

MrMusic:  Baby baby, don’t make me nervous.

MrSpaceman:  Don’t let me be misunderstood.

 

Het gordijn gaat weer dicht want je weet het, een vrouw à la Nina Hagen kun je beter niet tegenspreken. En als de lady gaat slapen …

 

Lex:  Ach nu, nou ik begin aan mijn bread.

MrMusic:  Ah ja, breakfast in America.

 

Lex drinkt er hot chocolate bij, Mick drinkt echter champagne. Een prima moment om even een praatje te beginnen.

 

MrMusic:  Is het vandaag niet de day of the pearly spencer ?

Lex:  Nee, het is Monday, Monday.

MrMusic:  I don’t like mondays, yes I do.

Lex:  What’s the matter baby ?

MrMusic:  I’ve got a plan: it’s so easy, can we still be friends ? .... Let’s go to San Fransisco !

Lex:  …(?).

MrMusic:  To the wallstreet shuffle, weg met all the presidentsmen. People gotta be free : morgen ben ik meneer de president ! Wij zijn the leader of the pack, we got the whole world in our hands !!

Lex:  … (?).

 

Er is echter geen tijd om hier nog verder over te praten want het vliegtuig begint hoogte te verliezen en even later staat het aan de grond. Lady d’Arbanville stapt uit.

 

MrSpaceman:  Goodbye forever !

Lex:  Goodbye my love, goodbye.

MrMusic:  Auf wiedersehen.

 

Enige minuten verstrijken en nog vertrekt het vliegtuig niet. Plotseling worden de doors opengeworpen en een man stapt binnen.

 

Politieagent: Buoys, give up your guns. Ik ben van de police, the carnival is over ; open de koffers, upside down.

 

Maar Mick trekt razendsnel zijn sex pistol en schiet de politiefunctionaris neer.

 

MrMusic:  Hier, one way ticket to the hell ! ‘t Is wel een highway to hell, hahaha.

 

Hij dwingt Mr. Spaceman op te stijgen en vervolgens wordt het lijk van de politieheld in het gebied van de railroad gedumpt. Lex is het met de gang van zaken duidelijk niet eens.

 

Lex:  You shot the sheriff.

MrMusic:  Hahaha said the clown, we’re the champions of the world ; we zullen doorgaan.,

Lex:  You shot the sheriff.

MrMusic:  Ach, ach, tears of a clown; een man mag niet huilen.

Lex:  It’s you, only you.

 

Mick is dat gezeur nu goed zat.

MrMusic:  I’m gonna knock on your door …

Hij slaat Lex neer en gooit hem door het nog openstaande luik in de vloer naar buten.

MrMusic:  Please go back home, schreeuwt hij hem nog na. I will survive ! 
En hij neuriet een liedje dat verdacht veel lijkt op: la ballade des gens heureux. Hij heeft echter maar kort plezier van deze daad want de yellow submarine maakt een korte schuiver en stort naar beneden. Mick schreeuwt nog : I don’t wanna die in an airdisaster maar het is al te laat en het laatste wat we dan nog horen is zabadak …!

Een week later, nog steeds in december 1963, lezen we in het bekende Amerikaanse roddelblad Rolling Stone, dat eight days a week verschijnt, het volgende:

- Gisteren is er in de buurt van hotel California by the yellow river in de staat Massachusetts a sound of a screaming day gehoord. An Apache woonachtig in Solzbury Hill in the indian reservation meldde bij de FBI dat een yellow submarine, een jefferson airplane, is neergestort in de buurt van Salt Lake City. Gevonden werden o.a. een ukelille en een gitaar van de bekende guitar Mick, bijgenaamd Mr. Musicman. Ieder spoor van de inzittenden ontbreekt. -

 

EINDE DEEL I